จู่ๆเด็กไทยทั้ง 7 ต่างสงสัยว่า ไมโกะ และเกอิชา นั้นมีอยู่จริงหรือไม่ในย่านกิอน
‘เกอิชา’ นั้นหมายถึง นักสร้างความสำราญที่มีความสามารถทางศิลปะ ส่วน ‘ไมโกะ’ หมายถึง เด็กที่กำลังฝึกเป็นเกอิชา การเลื่อนชั้นขึ้นเป็นเกอิชาจะต้องมีบททดสอบที่ยากลำบากพอสมควร ปัจจุบันจึงมีให้เห็นแต่ไมโกะ วัฒนธรรมนี้มีมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 โดยเฉพาะในเมืองเกียวโต หน้าที่ของพวกเธอคือ ให้บริการและปรนนิบัติบุรุษเพศผู้ร่ำรวยในโรงน้ำชา ข้อห้ามหนึ่งของการเป็นเกอิชาคือ ไม่ได้รับอนุญาตให้มีสามีระหว่างทำงาน และอาชีพนี้สงวนไว้เฉพาะแต่สาวญี่ปุ่นเท่านั้น ถ้าอยากเป็นทำอย่างไร อธิษฐานไว้ ‘เกิดชาติหน้าฉันใดก็ ขอให้ลูกช้างได้เป็นไมโกะ’ หรือถ้ารอชาติหน้าไม่ไหว ชาตินี้ก็ไปร้านที่รับแต่งตัวเป็นไมโกะก่อนได้ www.kyoto-maiko.com
กองทัพต้องเดินด้วยท้อง
เจงกีสข่านกล่าวว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องฉันใด นักเรียนไทยทั้ง 7 ก็ต้องเดินด้วยท้องฉันนั้น เติมพลังกันก่อนค่ะ ร้านนี้ชื่อว่า 'อะโระ' ชอบแถมเมนูเด็ดให้เป็นประจำ วันนี้จัดมันฝรั่งทอด กุ้งทอด เสิร์ฟพร้อมน้ำจิ้มมายองเนสคลุกเคล้ากับแครอท หัวไช้เท้าและหอมใหญ่ จากนั้น จานนี้ จานแล้วจานเล่าก็ปาดังเบซาร์กันเข้ามา ถ้าใครมีเวลาอยู่เที่ยวแถบคันไซไม่นาน ขอแนะนำร้านนี้ มาร้านเดียวยิงนกได้เป็นโหล แต่ต้องทำใจหากจะต้องต่อแถวรอ ค่าเสียมื้อนี้หายคนละ 700 เยน
นาฬิกาบอกเวลา ต้องไปตามหาไมโกะ
การตามหาไมโกะ ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ต้องใช้ความอดทน ไม่ได้จะเห็นกันง่ายๆ และโปรดอย่าได้เข้าผิดไปว่าผู้เขียนล่วงละเมิดความเป็นส่วนตัว บอกแล้วไง งานนี้เรามาเก็บเสี้ยวความรู้จากชีวิตจริง หากมารถไฟเคฮังให้ลงที่สถานีชิโจ เดินอ้อมไปด้านหลังที่มีซอย แถวนั้นเองที่เรียกว่า‘กิอน’ ไม่ต้องไปสาดสายตาราวกับตามหาขุมทรัพย์อะไรขนาดนั้น มุมไหนสวย ก็หยุดถ่ายรูปบ้าง
เดินขาลากไปแล้ว 5 รอบก็ไม่เห็นสักที แต่ในที่สุด ก็ได้เห็นเสียที กิริยามารยาทได้รับการฝึกฝนเหนือเราทั่วไป แอบสังเกตมาว่านอกจากจะมีไมโกะ แล้วก็จะมีคุณป้ารุ่นใหญ่ประกบอยู่ด้วย อีกอาชีพที่กำลังเลือนหายไปจากสังคมญี่ปุ่น
ไมโกะก็เหมือนผี ต้องเจอก่อนถึงจะเชื่อว่ามี
