ในขณะที่โตเกียวกำลังพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงหลังสงคราม ระบบท่อประปายังไม่สมบูรณ์ ทำให้ลำธารบางแห่งถูกนำมาใช้เป็นท่อระบายน้ำ ในต้นปี 1960 ความเจริญก้าวหน้าได้มาถึงจุดที่กลิ่นเหม็นและสิ่งบาดตาเหล่านั้น ถูกถมและปูทับ ลำธารที่กว้างกว่าก็ได้รับการดัดแปลงให้เป็นถนน โชคดีที่ลำธารที่แคบและวกวนได้กลายเป็นเส้นทางเดิน
ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นสถานที่เงียบสงบ เรียงรายไปด้วยสวน ต้นไม้ และพุ่มไม้ และเป็นบางช่วงที่เทศบาลได้ติดตั้ง ม้านั่ง สนามเด็กเล่น ห้องน้ำ ซุ้มต้นไม้ และอุปกรณ์การออกกำลังกายเช่นบาร์คู่ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ดีมากๆ
มีเส้นทางเดินดีๆ เช่นนี้มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ด้านนอกของเส้นทางรถไฟวงแวน ยะมะโนะเทะ (Yamanote loop) หนึ่งในเส้นทางเดินที่ผมชื่นชอบคือ เส้นทางเดิน ยะบะทะกะวะ มินะมิ เรียวกุโดะ (Yabatagawa Minami Ryokudo) เริ่มต้นที่สถานีรถไฟกะมะเมะโชะ (สถานีรถไฟที่ถัดจากสถานีรถไฟอิเคะบุคุโระ บนรถไฟสาย Yurakucho และ Fukutoshin) ในปี 1964 ได้มีการวางท่อระบายน้ำ (ยังคงใช้อยู่) และเส้นทางเดินยะบะทะกะวะ ก็ถูกปูทับ และได้รับการปรับปรุงให้อยู่ในสถานะปัจจุบันในต้นปี 1980
ออกจากทางออกสถานีรถไฟตรงทางออกเบอร์ 5 ในระดับถนน เดินตรงไปข้างหน้า แล้วคุณจะเห็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางอยู่ทางซ้ายมือ มีห้องน้ำสาธารณะที่ด้านล่างทางขวามือของบันได พรรณไม้นั้นขึ้นอยู่กับฤดูกาล และสวนก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แม้ว่าเส้นทางจะขนานไปกับถนนยะมะเตะ-โดะริ ถนนสายหลัก และเป็นเส้นทางสั้นๆ แค่หนึ่งหรือสองช่วงถนน แต่บรรยากาศเงียบสงบมาก ตรงสี่แยกที่เคยเป็นลำธาร จะมีซากของราวสะพาน ดังที่ Alice Gordenker ได้กล่าวเอาไว้ในบทความของเธอ ในเรื่องฝาครอบท่อระบายน้ำ มันสามารถจะพิจารณาเป็นงานศิลปโลหะในที่สาธารณะ ที่มีความละเอียดและมีฝีมือ ส่วนผมนั้นชอบแมลงปอ
หลังจากเดินไปได้ครึ่งกิโลเมตร เส้นทางเดินได้เปลี่ยนจากชั้นประหยัดไปเป็นชั้นหนึ่ง ส่วนเหตุผลว่าทำไมนั้นไม่สามารถรู้ได้ กระเบื้องโมเสคกว้าง 2 เมตรได้ปรากฏขึ้นบนเส้นทาง คล้ายกับที่ที่ถูกส่งไปเมืองปอมเปอิ
มีภาพกระเบื้องโมเสคของแมลงเต่าทอง นะมะซุ (ปลาบึกยักษที่กล่าวกันว่าสามารถทำนายการเกิดแผ่นดินไหว) นกกินปลา และกุ้งก้ามกราม และยังมีภาพอื่น ๆ ที่มีขนาดใหญ่มาก ไม่ชมได้ในระดับถนน ไม่ว่าสัตว์เหล่านี้เคยอาศัยอยู่ในลำธารสายนี้จริงหรือไม่ คงจะมีใครสักคนที่คิดว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ภาพกระเบื้องโมเสคนี้จะมีต่อไปอีกประมาณหนึ่งกิโลเมตร จนกว่าคุณจะไปถึงถนนสายหลักคะวะโกะเอะ-ไคโดะ
ณ จุดนี้ คุณสามารถหันหลังกลับ และเดินกลับไปดูสิ่งที่คุณพลาดในตอนที่เดินมา หรือไปทางขวามือ ข้ามถนน แล้วเลี้ยวซ้าย ร้านดอน กิโฮเต้ (Don Quixote) เป็นที่ที่จะพลาดได้ยาก คุณอาจต้องการที่จะซื้อของทานหรือดื่ม หรือเข้าห้องน้ำ เส้นทางเดินจะเริ่มใหม่หลังจากผ่านร้านดอน กิโฮเต้
จากที่นี่ไป จะเป็นเส้นทางเดินที่สบายๆ แต่ไม่มีกระเบื้องโมเสค เพียงกิโลเมตรกว่าๆ ไปยังร้าน 7/11 ซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของเส้นทางเดิน คุณได้เดินมาเป็นระยะทาง 2.6 กิโลเมตร และมาถึงที่สถานีรถไฟชิโมะ-อิทะบะชิ (Shimo-Itabashi) บนรถไฟสายโทะบุ-โทะโจะ (Tobu-Tojo)
