หลังจากที่ฉันและเพื่อนๆสนุกมาทั้งวันที่ Fuji-Q Highland, เราตั้งใจจะไปสถานที่หนึ่ง ที่พวกเราเคยคุยกันไว้ตั้งนานแล้ว นั่นคือ: บ้านผีสิง
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เข้าไปในโรงพยาบาลร้าง แต่เกือบเปลี่ยนใจในตอนที่ต้องมารอถึงสองชั่วโมงกลางแดดร้อนจัดที่หน้าทางเข้า แผงกั้นที่ทำจากโลหะทำให้หลายคนอ่อนใจ เหมือนโดนต้มในหม้อโดยไม่มีแม้แต่ลม, เครื่องปรับอากาศหรือพัดลม(แต่ก็ดีไปอย่าง, ในขณะที่แถวไม่ขยับไปไหน เราก็มีโอกาสได้ดูหนังแนะนำสั้นๆ) ถึงแม้อากาศจะร้อนจัด, รอนานมาก, และมีเสียงกรีดร้องจากด้านในดังมาให้ได้ยินเรื่อยๆ ปัญหาใหญ่ที่สุดคือเพลงเดิมที่เล่นวนซ้ำๆ มันทำให้ฉันแทบบ้า พอมองไปที่ผู้คนรอบๆ, บอกได้เลยว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้
ในที่สุดเราก็มาถึงหัวแถว มีผู้ชายชุดขาว, พยาบาลที่เต็มไปด้วยเลือด นำทางเราเข้าไปในบ้านผีสิง สัมผัสได้ถึงอากาศเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศ ทำให้เราผ่อนคลายมากขึ้น
พวกเราสังเกตเห็นการตกแต่งที่ดูเพี้ยนและน่าขนลุก, เสียงร้องจากผู้เล่นสนุกคนอื่นๆดังก้องไปทั่ว ไม่ว่าจะเชื่อเรื่องผีหรือไม่ บรรยากาศแบบนี้ก็ทำให้คิดว่าคงไม่แปลกถ้าจะเห็นผีจริงๆที่นี่(แย่หน่อยที่ไม่ใช่ผีน่ารักแบบแคสเปอร์)
เมื่อเข้ามาด้านใน พวกเราต้องนั่งรออีกครั้งจนกว่าจะถึงหมายเลขของเรา พวกเขาเปิดวีดีโออธิบายว่าเราห้ามหลอกผู้เล่นด้วยกันเอง, ห้ามแตะต้องอะไรและห้ามใช้ความรุนแรง ในที่สุดก็ถึงคิวเรา! พวกเขาปล่อยเราไว้ในห้องเล็กๆ, ปิดไฟจนมืด และเปิดหนัง "จุดเริ่มต้น" : หนังสยองขวัญสั้นๆแนะนำสถานที่แห่งนี้และอธิบายว่าทำไมถึงโดนซอมบี้มาสิงอยู่ มันน่ากลัวจนทำให้เราสะดุ้ง เมื่อดูจบ, พวกเราเดินต่อมาที่เฉลียงและหาทางออก
เรารอเข้าไปที่ห้องเล็กๆที่พวกเขาจะถ่ายรูปเราไว้ แน่นอนว่าพวกเราโดนแหย่ให้ตกใจเพื่อที่จะได้ท่าทางสำหรับถ่ายรูป เราได้รับตะเกียงมาหนึ่งอันที่มีแสงริบหรี่มาก แต่ก็สว่างพอที่จะคอยส่องไม่ให้เดินตกบันได เอาละไปลุยกัน!
ฉันค่อนข้างผิดหวังกับรูปศรที่บอกทางให้ไปทางโน้นทางนี้ตลอดเวลา บางทีฉันก็อยากจะหลงทางในนี้สักหน่อย อย่างไรก็ตาม, ถ้าคุณกลัวกับการปรากฏตัวของซอมบี้(แบบกระทันหัน), จะโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ คุณสามารถขอยอมแพ้แล้วออกไปตามทางออกที่มีให้เห็นตลอดทาง ฉันขอสารภาพว่าฉันกลัว ฉันเป็นคนขี้กลัว ถ้าคุณพาฉันไปปล่อยไว้ในที่มืดๆ มีเสียงกรีดร้องดังไปทั่ว และมีคนที่โชกไปด้วยเลือดโผล่มาให้ตกใจ ฉันคงจะกรี๊ดแล้ววิ่งหนี แต่ความจริงแล้ว, ฉันกรีดร้อง, หลบอยู่หลังเพื่อนและอายเกินกว่าจะวิ่งหนี!
ดูเหมือนผู้เล่นชาวญี่ปุ่นจะกลัวมากกว่าเรา กลัวมากถึงขนาดที่ว่า กลุ่มที่เข้ามาก่อนหน้าเรายืนรอเพื่อให้เรานำไปก่อน พวกเขาเดินไปกับเรา, ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มของชายหนุ่มท่าทางแข็งแรง 4 คน, คอยวิ่งหนีและหลบอยู่ข้างหลัง ท้ายที่สุด, เรากลายเป็นกลุ่มใหญ่ที่ไม่รู้ว่าซอมบี้หรือพวกเราที่ต้องกลัวกันแน่
ถึงแม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้กลัวจนเป็นลม, ฉันสนุกกับกิจกรรมนี้ในแบบที่ไม่คาดคิดมาก่อน: ได้เจอกันกับผู้คนด้านในมากกว่าเจอกับซอมบี้เสียอีก
