รักแรกชิม

ภาษาเป็นอุปสรรคสำคัญ หากคุณคิดจะรักและตกลงปลงใจใช้ชีวิตคู่กับใครสักคน แต่หากคุณริจะ ชิม เป็นงานหลักแล้วล่ะก็ ภาษามิใช่อะไรเลยนอกเสียจากการกล่าวแสดงน้ำใจ เมื่อใครสักคนยื่นมือมาเสิร์ฟอาหารตรงหน้า

ระหว่างที่ฉันท่องไปในจังหวัดเกียวโต มีอำเภอหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไกลออกไปจากเกียวโตประมาณ 35 นาที เมืองนี้ขึ้นชื่อลือชาเรื่อง ชาเขียว เป็นหนักหนาและหนึ่งในนั้นคือร้านไอศกรีมชื่อดัง “นากามูระ” อำเภออุจินั่นเองที่เฝ้ารอวันให้ฉันได้ไปเยือน ในเช้าที่ฟ้าแจ่มใส ใบไม้ใกล้จะเปลี่ยนสีเช่นนี้ ฉันจึงตัดสินใจขึ้นรถไฟ JR จากสถานี เดมาชิยานากิ พร้อมยื่นค่ารถ 450 เยน

ร้าน นากามูระ คือจุดหมายแรกของเรา วิธีการก็ไม่มีอะไรมาก แค่เดินเข้าไปชี้ที่ภาพไอศกรีม แล้วชู 1 นิ้ว ก็สามารถอิ่มกับไอศกรีมชาเขียวได้ในราคา 390 เยน ในวันที่อากาศร้อนเช่นนี้ มันเป็นวิธีการที่ง่ายดี หากต้องการให้อุ้งมือข้างที่ไม่ได้จับมือใครนั้นได้สัมผัสกับโคนไอศกรีมเย็นๆ และหากใครยังไม่เคยชิมขนมแป้งสามเหลี่ยมไส้ต่างๆเลยสักครั้งในชีวิต ก็ลองลิ้มชิมรสกันดู ถูกใจก็ซื้อ ไม่ถูกใจก็ไปต่อ

อีกร้านที่ได้รับความนิยมชมชอบ ร้านขนมโมจิ แป้งเขียวๆก้อนกลมๆ รสชาติขมๆ กับราคาเบาๆเพียงก้อนละ 500 เยน เมื่อจ่ายเงินเสร็จสรรพ ฉันพร้อมแล้วสำหรับพิธีชงชา สำหรับฉันนี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ได้ชิมขนมโมจิแบบช้าๆ เพราะชาที่ร้อนแบบลวกปากได้กระมัง บังคับให้สถานการณ์ต้องเป็นเช่นนี้ ช่างผิดกับเมื่อวันที่ทานราเมงจานด่วนที่สถานีรถไฟเสียจริงๆ

ดิฉันได้มีโอกาสพบกับเจ้าของร้านอาหารที่พูดภาษาอังกฤษได้ เธอบอกว่า “ฉันเป็นคนญี่ปุ่น แต่มันก็มีบางอารมณ์นะที่ฉันอยากจะกินอาหารตะวันตกกับเขาบ้าง” ฉันเลือกชิมสปาเก็ตตี้ไข่หอยเม่น ราคา 1,155 เยน เมื่อทานคู่กับแชมเปญสัปปะรด รสชาติของอาหารจานนี้จึงไม่หลงเหลือรสมือพ่อครัวญี่ปุ่นแม้แต่กระหยิบมือเดียว

ก่อนรสอร่อยจะละลายหายไปในปาก ฉันได้ค้นพบสัจธรรมจากรักแรกชิม การสั่งอาหารก็เหมือนศิลปะ เราสามารถกำหนดได้ว่าอยากทานเนื้ออะไร ผักประเภทใด ราคาประมาณเท่าไหร่ รสชาติแบบไหน เราสั่งได้หมด แต่มีสิ่งเดียวที่มิอาจกำหนดได้ คือ ความอร่อย เพราะความอร่อยไม่อาจอาศัยปัจจัยภายในอย่างเดียวได้เสมอไป ปัจจัยภายนอกเช่นว่า เรามากับใคร ร้านนี้บริการได้ยอดเยี่ยมแค่ไหน ก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่ปรุงรสอร่อยให้อาหารได้

“โด้โมะ อาริกาโต้ โกไซมัสสึ”